نغمه ٔفقر

.

فقر هم واژه ی عجیبی است!

می تواند از یک مفهوم ، دو تعریف متفاوت ارائه دهد ...

می تواند از تو ؛ «تویی» دیگر بسازد...

فقر اما ، این فقر...

چه قدرتی دارد!

پیرمرد با قامتی خمیده، هر دوشنبه، گاری کوچک نان خشکی اش را هل می دهد و صدای بوق آشنای آن، مردم را از خانه هایشان بیرون می کشاند.

پیرمرد، نان های خشک را میگیرد و با بسته های نمک معاوضه می کند.

صدای بوق گاری اش اما، هنوز هم به گوش می رسد!

می دانی؟ ...فقر هم واژه ی عجیبی است...

پیرمرد سالها ست که این بوق را دارد!

اما نمی داند بوقی که مردم را از خانه هایشان بیرون می کشد، قسمتی از موسیقی است که نوازنده ای معروف آنرا، برای معشوقه اش می نواخته...

آری ! پیرمرد سالهاست که با گاری اش «پیرمرد نان خشکی » نام گرفته.

فقر هم واژه ی عجیبی است....نه بتهوون را می شناسد ، و نه سمفونی «فور الیز» اش را!

فقر را شاید پیرمرد نمکی بشناسد ،،، یا شاید گاری ای که سال هاست به این بوق ، گوش سپرده و دلباخته است! 

.

خورشید

ابرها در پهنه ی بی کران آسمان ، می دویدند...

ناگهان خورشید با ابهت و اقتدار پیدا شد...

ابرها تعظیم کنان به گوشه ی آسمان خزیدند...

خورشید لبخند زد

                              ابر کوچک سرخ شد

ناگهان صدایی ، آرامش پگاه را در هم کوبید.

باد ، "هوهو کنان" آمد...

                            ابر را با خود برد.

خورشید به دنبال ابر رفت.

به بالای آسمان رسید..... ظهر شد!

  خبری از ابر نبود...

خورشید پایین رفت.... غروب شد!

                                              * خبری از ابر نبود*

رستگار

.

                                   

من پزشک نیستم

افراط و تفریط ، در همه حال و همه نوعش بد است؛

حالا این افراط و تفریط می تواند پیرامون هر مسئله ای باشد؛ از مسائل اقتصادی و اجتماعی گرفته تا درس خوان بودن و درس خوان نبودن!

به هر حال ، امسال، سال تحصیلی برای من از اواسط مرداد ماه آغاز شد.

درس خواندن من بالاخره به نقطه ی افراط رسید و تابستان هم مرا به مدرسه کشاند!  تقریبا در نظر مردم محله، من و بچه های تجدید شهریوری فرقی نداریم!

به هر حال نظر مردم مهم نیست«حداقل برای من!» مهم خودم هستم که می دانم که هستم و به کجا می روم؛ 

راستش را بخواهید خودم هم هنوز به اینکه «دانش آموز دهم ریاضی فیزیک » هستم ، خیلی عادت نکردم! به اینکه جزو فرزانگان منطقه هستم و در کنار یک سری آدم  به اصطلاح « باهوش » درس می خوانم در تعجبم!! هر چند که من همکلاسی هایم را یک مشت«خرخون بی مصرف » می نامم؛ 

بچه هایی که فکر و ذکرشان فقط در حد نوشته های کتاب درسی ست و هیچکدامشان حاضر نیستند پا را یک قدم فراتر بگذارند و نوشته های کتابشان را با علم نوین دنیا مقایسه کنند؛

کسانی که فکرشان بیست گرفتن و قبولی در دانشگاه است «از نظر من » یک مشت خرخون بی مصرف اند که پس از فارغ التحصیلی ، برای ازدواج با مرد دلخواهشان شرط معدل می گذارند!!!

«باید یادم باشد که به هیچ کدامشان آدرس وبلاگم را ندهم...»

بگذریم؛...می خواستم از رشته ام بگویم؛

از دوستان قدیمی ، هر کس که مرا در کوچه و خیابان و اینور و آنور می بیند ، می پرسد که چرا «تجربی» نمی خوانم و پا در رشته ای به دشواری «ریاضی» گذاشته ام!؟

من اما ، این جور مواقع خیلی دوست دارم دلیل اصلی ام را برایشان شرح بدهم ولی از وقتی که از من خواستند که عقایدم را برای «هر کسی» توضیح ندهم، کلا تصمیم گرفتم که زیاد حرف نزنم، و معمولا این جور مواقع با گفتن :«

تجربی رشته ی شلوغیه، با این رشته نمی تونی به ایده آل هات برسی!»

قائله را ختم می کنم.... 

اما امروز یاد این وبلاگ خلوت و سوت و کور افتادم ! خیالم راحت است که اگر اینجا عقایدم را منتشر کنم، کسی نیست که نهی ام کند...

می دانی؟ !؟ بین خودمان باشد ، من معتقدم که علم پزشکی وجود خارجی ندارد!

پس مبرهن است « چیزی را که وجود ندارد نمی توان خواند یا به عبارتی وقت صرف کردن برایش ، وقت تلف کردن است!»

مطمئنم که اگر مادرم این متن را بخواند این حرف مرا پای ترس من از دکتر ها می گذارد! البته چندان هم بی ربط نیست؛ از بچگی هیچوقت خودم را در روپوش سفید پزشکی تجسم نمی کردم؛ 

راستش را بخواهید ، علم پزشکی با قوانین دینی و روانشناسی در تضاد است!

علم روانشناسی می گوید:« مشکل و بیماری وجود خارجی ندارد ، بلکه همه زاییده ی ذهن انسان است» پس اگر ما طرز فکر مان را عوض کنیم ، کمتر فکر و خیال بیخود و استرس داشته باشیم ، بیمار نخواهیم شد.

دین و معنویت می گوید:« حتی افتادن برگی از درخت هم اتفاقی نیست ، پس اگر شخصی بیمار شود«یعنی در ذهنش به این باور برسد» فقط خداست که می تواند او را به زندگی باز گرداند؛ که آن هم دو صورت دارد؛ 

به طور مستقیم: که همان معجزه های خودمان است!

به طور غیر مستقیم: هم پزشکان، دارو ها، بیمارستان ها و... هستند.

پس پزشکان عملا هیچ کاره اند! چیزی نیستند جز یک واسطه! 

و این وسط، آن دسته از پزشکانی که فکر کردند همه کاره اند بدجوری کلاه سرشان رفته! 

پی نوشت۱: کلا از محیطی که پزشکان در آن تردد دارند بیزارم؛ از درمانگاه ها گرفته تا سر کوچه ی مدرسه ام که در آن یک ساختمان پزشکان واقع شده و من ترجیح میدهم از خیابان های دیگر بروم!

                                 . 

تحصیلکرده های بی سواد

.

جامعه نیاز های متفاوتی دارد

همه جور آدم هایی را نیاز دارد...

همه ی مشاغل را می خواهد...

اما‌.....پس چرا؟ چرا به بعضی شغل ها احترام نمی گذارند؟

چرا همه ی آدم ها را محترم نمی شمارند؟

چه کسی گفته فقط دکتر و مهندس ها آدم اند؟

جامعه ای که مردمشان درست فکر کردن را بلد نیستند؛ یا بهتر بگویم؛ حتی فکر کردن هم بلد نیستند؛ عاقبت به کجا می رسند؟

جامعه ای که برای همه ی علم ها به یک اندازه ارزش نمی گذارند؛ به راستی به کجا می روند؟

مردمانی که روانشناس را دکتر حساب نمی کنند و نویسندگان را «آدم های  بیکار » لقب می دهند؛ چیزی نیستند جز آدم های بی سواد!!

آدم هایی که  اصول کارهای مختلف را نمی دانند ، چرا الکی خودشان را بزرگ می پندارند؟؟!

آدم هایی که در مورد کشورشان هیچ نمی دانند؛ چرا الکی حرف می زنند؟

آدم هایی که «آداب معاشرت »صحیح را بلد نیستند ؛ چرا خودشان را روشنفکر می دانند؟

آدم هایی که هنوز آداب «همسر داری» را نمی دانند ؛ چرا ازدواج می کنند؟  خب معلوم است که زندگی شان بعد از دو روز متلاشی می شود!!

می خواهم فاش بگویم؛ با صدای رسا فریاد برآورم که؛ ما امروزه در دانشگاه هایمان، دکتر و مهندس تربیت نمی کنیم؛ آنچه در حقیقت انجام می دهیم ، «احمق پروری » است!!

می گویند آنچه بیش از همه ؛ یک کشور را نابود می کند ، طرز فکر مردم آن است!

مردمی که «رشته ی علوم انسانی» را رشته ی «بچه تنبل ها» می نامند،

رشته ی ریاضی و فیزیک را رشته ی« با هوش ها» ،

رشته ی مهندسی برق را رشته ی «مردانه» و 

رشته های علوم تجربی را «زنانه» می نامند ، 

شما بگویید؛ طرز فکرشان خراب نیست؟ اشتباه نیست؟

تا وقتی که مردم جامعه ی ما؛ فطرت یکسان انسانی را فراموش کرده اند و جامعه را به دو گروه «زن » و «مرد» تقسیم می کنند، امیدی برای پیشرفتشان نیست!

وقتی که معلم ها، عاملان اصلی رشد و تربیت نسل جوان مملکت را آدم حساب نمی کنند، و حتی به معلم ها حقوق مناسب نمی دهند،،، 

چه انتظاری از نسل جوان داریم؟؟

طبیعی ست که نسل جوان، نسل آدم های بی تفاوتی باشد، که حتی به خودشان زحمت نمی دهند، کمی درباره ی عقایدی که به آنهاطوطی وار آموخته اند تحقیق کنند...

روشن است که این نسل، هر چقدر هم تحت فشار باشد، هیچوقت قیام نمی کند!!

به نظر من ، اگر درباره ی موضوعی نظری نداشته باشی، مرده ای!!!

.

.

همین تبعیض های غیر عقلانی، امروز؛ من را....دانش آموزی با معدل «بیست» را سر دو راهی گذاشته است!! 

نمی دانم پی استعداد ذاتی ام «نویسندگی »بروم یا پی عشقی که به استدلال های ریاضی و فیزیک دارم؟

..  

 

ماشین پیر ما

.

ساعت هفت و نیم پنجم تیر ماه بود که بابا حاضر می شد تا به سرکار برود...

از زیر پتویم زیرچشمی نگاهش می کردم که داشت مدارک ماشین را جفت و جور می کرد،،، ناگهان یادم افتاد که او می رود محضر تا ماشین را قولنامه کند.

غلتی زدم و با صدای بسته شدن در، اشک هایم سرازیر شدند.

پژو روآ ی ما هشت سال بود که عضوی از خانواده مان بود...هیچوقت اولین دیدارمان را فراموش نمی کنم،آخرین روز های اسفند ۸۶بود و من کلاس اول را به نیمه رسانده بودم. ماشینمان زیبا و براق بود و با چراغ هایش چشمک می زد من اما هنوز باورم نمی شد که این ماشین ماست!

آرام جلو رفتم،، دستم را روی بدنه ی مستحکمش کشیدم و آرام داخلش نشستم!!

روآی ما آمد و زندگی ما را زیباتر کرد، هرگاه به خرید یا مسافرت میرفتیم خیالمان از بابت چمدان هایمان راحت بود،،،، آه یادش بخیر...تیر ماه ۸۷ با هم به چالوس رفتیم...تیر ماه ۹۱ هم همینطور...

می دانی؟ روآی ما با ما حرف میزد، او حرف های ما را میشنید، او می خورد و می آشامید....او احساس داشت!!

او بود که هرگاه می آمد ما صدایش را از انتهای کوچه می شناختیم و یکصدا فریاد میزدیم :« بابا اومد!»

او بود که با آن صدای موتور دوست داشتنی اش می گفت:«بچه هاکجا هستید؟ ما آمدیم!»

صدای موتورش دوباره می آمد...آرام و نجیب، برای آخرین بار از چارچوپ پارکینگ ما می گذشت، صدای موتورش مثل همیشه نبود،،، بیشتر دقت کردم می گفت:« خداحافظ فائزه!...»

غلتی زدم،،،، خطاب به او گفتم:

«مراقب خودت باش،،، بدان که همیشه در قلب من جای داری،،،، می دانی که من دوست ندارم تو را بفروشیم....» اشکم مجال نداد.

-خداحافظ فائزه جان...این تقصیر تو نیست،،، تقدیر من است،، نکند فراموش کردی که من فقط یک تکه آهنم؟

-نه اینطور نیست!!! تو عضوی از خانواده ی ما بودی،، آدم که خانواده اش را نمی فروشد!

آرام گوشه ی پلاکش را به نشانه ی لبخند بالا داد و گفت:«

-اما وظیفه ی من در خانواده همین بود،،، و من وظیفه ام را به درستی انجام دادم.

او آرام از در خارج می شد و میرفت....فقط تا ساعت هشت ماشین ما بود!!

او از کوچه و خیابان های فرعی می گذشت و هنوز صدای موتورش می آمد که می گفت:« فراموشت نمی کنم فائزه....فراموشت نمی کنم!»

صدای موتورش مثل هیچ روآ یا ماشین دیگری نبود،،، صدایش مانند تپش قلبی مهربان بود که خاطرات کودکی دختری را با خود می برد....

 .

خاله ی دوست داشتنی من

.

هر وقت پیش اقوام مادری میرفتیم مشغول بازی و خنده با دختر خاله هایم می شدم، اما گاهی اوقات هم که دختر خاله هایم نبودند، فقط به هوای «خاله معصومه» ام که آن موقع مجرد بود به خانه مادربزرگم می رفتم!

یادم هست چهار ساله بودم که برای خاله ی دوست داشتنی ام خواستگاری آمد که اینبار مورد پسند خودش و خانواده قرار گرفت.

بدجوری ناراحت شدم، یادم هست که کلی گریه کردم و مادرم هم دعوایم کرد که چرا مثل بچه لوس ها الکی گریه می کنم و بعد از آن رفتم و پشت میز تلویزیون خانه مادربزرگم گریم را ادامه دادم ، پر از نفرت شده بودم و پیش خودم پیمان می بستم که با ساطور مسی مادر بزرگم به او «شوهر خاله ام » حمله کنم و بکشمش! یا اینکه وقتی او را دیدم سلام ندهم یا تف کنم به صورتش!!

اما از عکس العمل مادرم ترسیدم و هیچکدام از آن کار ها را نکردم، تنها کاری که در مراسم خواستگاری  از دستم برآمد این بود که با اخم و تخم و زانو های بغل گرفته در آغوش مادرم بنشینم و شاهد رفتن خاله ی عزیزم باشم!

قبل از مراسم، خاله ام برای آرام کردن من عکس خواستگارش را نشانم داد، عکسی بود که در آن مردی دست به سینه در کوهی ایستاده بود و اخم هایش هم در هم بود! با دیدن آن عکس مصمم رو به خاله گفتم که : «خاله این یارو چرا اینقدر اخمالوئه؟ خاله زنش نشو! این خیلی بداخلاقه، میگیره میزندت هاااا! آنوقت مجبور می شوی با استخوان های خورده شده از او جدا شی !»

مادرم سر آن اظهار نظرم دوباره دعوایم کرد و گفت در کار بزرگتر ها دخالت نکنم.

بالاخره خواستگار ها آمدند و من طبق برنامه ام با اخم و ناراحتی در بغل مادرم نشستم! گویی خاله ام پیش از این از من پیش خواستگارش صحبت کرده بود، چون او اسم مرا صدا زد و من علارغم میل باطنی ام به دستور ابرو های مامان، رفتم و با اخم کنارش نشستم! 

او خود را «عمو احمد» معرفی کرد، با مهربانی دستی به روی موهای خرگوشی ام کشید و از جیبش شکلاتی به من داد.

یادم است در مراسم خواستگاری که خاله و خواستگارش به اتاقی رفتند تا کمی حرف بزنند من هم با آنها رفتم و با لبخند نظاره گرشان شدم!!

از آن پس، هر وقت که عمو احمد به دیدار خاله می آمد و برایش گل  می خرید، یک گل هم برای من میخرید!!

سر مراسم بله برون بود که من روی پای شوهر خاله ام نشسته بودم و هم او برایم شعر می خواند :« هه هه هه هندونه....امشب حنا بندونه! ....عروس چقدر خندونه!

و من و عمو زیر زیرکی به خاله که گونه هایش سرخ خجالت بود و سرش پایین، نگاه می کردیم و می خندیدیم.

در دوران نامزدی، یکبار به خانه ی ما آمدند و عمو رفت که در اتاق پدرم یک چرت بعد از ظهر بزند، من هم به او گفتم که دلش می خواهد برایش قصه بگویم تا خوابش ببرد یا نه؟ 

من هم برایش قصه ی سلطان جنگل و خرگوش دانا را که پدرم برایم تعریف می کرد تعریف کردم! وقتی خوابش برد آهسته از اتاق بیرون آمدم و پیروزمندانه رو به خاله گفتم که نامزدش با قصه ی من خوابش برد!

روزش را یادم نیست ولی میدانم اواخر شهریور ۸۴ بود که سور و سات عروسی برپا شد و من با تمام اینا، دوباره دلم گرفت!! 

شب عروسی، وقتی خاله و شوهر خاله، دست در دست هم وارد شدند، سریع دویدم و دست آزاد خاله ام را گرفتم،،،، اما او گویی متوجهم نشد! در حالیکه دستش را از دستم رها می کرد، ناخن های مصنوعی قرمزش، چنگی روی دستم انداخت!! آرام دستش را رها کردم و او با خوشحالی رفت و روی صندلی مخصوصش نشست!! 

لبو لوچه ام آویزان شد، دیدم کسی حواسش به من نیست، آهسته گوشه ای رفتم و مشغول گریه شدم که چرا گول خوردم و گذاشتم خاله ام عروسی کند؟

دختر خاله ام هم که هم سن من بود، مرا دلداری می داد ...حال که یازده سال از آن روز می گذرد، من هنوز عاشق خاله ام هستم و از خوشبخت شدنش خوشحالم.

 

لحظه ی سخت خداحافظی.

«مکالمه ی من و وجدانم»

همیشه دور خودم حصار بلند و بالایی می کشیدم و خودم را بی احساس جلوه می دادم، تمام تلاشم را می کردم تا به کسی یا چیزی عادت نکنم!

آخر میدانی؟ اگر وابسته شان شوم دیگر نمی توانم خداحافظی کنم!

-آری! تو آنقدر احساساتی هستی که از پژمرده شدن گلبرگی ساعتها به گریه می افتی!، برای کتانی های مدرسه و کیف هایت قصه تعریف می کنی و با کتاب هایت درد و دل می کنی!

-این را یادت رفت که از صندلی ام برای اینکه رویش می نشینم و او دردش میاید معذرت خواهی می کنم!

-باید اعتراف کنم مادرت حق دارد به تو «عجیب الخلقه» بگوید!!!

-حالا میدانی چه شده؟ منی که تا این حد عاشق و احساساتی ام باید با مدرسه ای که سه سال در آن درس خواندم خداحافظی کنم و بروم! والله نمی شود بالله نمی شود!

با معلم ها، با دوست ها، با سرایدار ها ، معاون ها، با مستخدم ها و درخت های توت حیاط مدرسه که اردیبهشت ها پر از توت می شوند!

می دانی وجدان جان؟! اصلا دلم نمی خواهد بروم اما به قول پدرم «تغییر سرآغاز پیشرفت است»

-این را بدان که این سه سال نگذشته اند، بلکه این تو بودی که از آنها گذشتی، امروز از ایستگاه این مدرسه گذشتی، فردا از دبیرستانت، از دانشگاه و... و روزی می رسد که از این دنیا هم می گذری!

-بس است دیگر... چرا قضیه را اینقدر فلسفی می کنی؟

-این یک واقعیت است شاید یکی از حکمت های پنهان عوض شدن مدرسه ها هم همین باشد! هان؟ تا حالا بهش فکر کرده بودی؟

-آری...اما با رفتن و گذشتن از این ایستگاه، آنچه می ماند فقط دلتنگی است.

-نه،،، علاوه بر این ، خاطره و علمی که با خود به همراه میبری هم برایت می ماند.

-وجدان جان؟؟ من خیلی از آینده می ترسم! 

-نگران نباش، خدایی که دیروز و امروز بوده فردا هم هست، او زودتر از تو به فکر بوده و به یقین آینده ات را به نیکویی منظم کرده؛

-نمی دانم، دلم آشوب و ذهنم پریشان است...

-بدان خداوند آنچه به مصلحتت باشد برایت تقدیر می کند! یادت هست معلم علوم مان چه می گفت؟

- آری.....

.لا حول و لا قوه الا بالله ❇هیچ دگرگونی و تغییری نیست مگر به خواست خدا.

.

 

وطنم، ایران...

ایران...نامی به بزرگی یک سرزمین!

ایران...نامی به اصالت یک تمدن !

ایران...نامی به پاکی و یکدلی مردمانش!

.

آری، اینجا ایران ، مهد دلیران است، کشور عزت و افتخار و پیروزی ست.

کشوری که مردمانش، هشت سال با سلاح ایمان، آری تنها با سلاح ایمان در مقابل دشمن ایستادند و مردانه از جان خود برای بقای این ایران همیشه پیروز گذشتند.

مردمانی که برای دفاع از شرف و ناموسشان از جان و مالشان می گذرانند آدم های عادی نیستند!! اینها برخی از ویژگی های یک ایرانی ست.

می دانی؟ حالم بهم می خورد از آدم های احمق روشنفکر نمایی که الکی و بیخودی خود را پیرو کوروش کبیر می دانند!تندیس های زنان با حجاب را در تخت جمشید می بینند و باز با بی حجابی شان فرهنگ ایرانی-اسلامی را به سخره می گیرند!

همان هایی که معتقدند ایرانی بودن ننگ است و رسوایی!!

آری روی سخنم با همین جور آدم هاست، آدم های بی تمدنی که کشورشان، زادگاهشان را می فروشند! همان هایی که آرزو می کنند کاش در امریکا متولد می شدند! این ها را ولشان کنید در افکار احمقانه شان غوطه ور باشند!!

می دانی؟ ایرانی بودن لیاقت می خواهد، در زیر سایه ی امام زمان «عج» بودن لیاقت می خواهد ،، حرف زدن به زبان فارسی، و...همه ی اینها لیاقت می خواهد!

بیزارم از روشنفکرنما هایی که نوشیدن مشروب، کشیدن سیگار و قلیان و برگزاری پارتی های شبانه را افتخار و کلاس می دانند!

بیزارم از آنهایی که هنگام وقوع جنگ، کوروش جانشان را رها کردند و با پول هایشان فرار کردند و رفتند خارج!!

همان هایی که رزمندگان،شهیدان و جانبازان مقدس کشورم را یک مشت افراطی امل عقب افتاده نامیدند!!

دلم میخواهد سرشان فریاد بزنم:«اگر آنها افراطی اند، پس شما چه هستید؟ چه هستید به جز یک مشت موش ترسو؟؟!»

می دانی؟؟ تا چند وقت پیش فکر می کردم دیگر نسل فرزندان ایران و اسلام منقرض شده و اگر خدایی ناکرده در کشورم جنگی به راه بیفتد، دیگر هیچ مرد با غیرتی نیست که بماند و مردانه بجنگد!

اما.......حالا اعتراف می کنم که اشتباه می کردم!!! نگو امروز، مردانی پیدا شده اند که بیرون از مرز های ایران، به مبارزه با دشمن می پردازند تا مبادا به سر دشمن بزند که نگاه چپ به خاک این سرزمین مقدس بیاندازد!!

امروز، مردان مردی پیدا شده اند که از فرزندان کوچکشان می گذرند تا فرزندان مردم در آسایش باشند!! 

کاش بتوانیم قسمتی از دینمان را بهشان ادا کنیم؛ کاش لایق این فداکاری  باشیم که فرزندی بدون حضور پدر، بزرگ شود! فقط به خاطر آسایش ما...

.......دلنوشته ای از دخترخوب.....۱۳۹۵/۲/۲........

.

 ❇❇❇

این عکس رو خودم گرفتم، کاریکاتور ایران روی جعبه ی دستمال کاغذی!!  تهران_فشم

باز هم نوروز بی معنی!!

این روز ها هر کجا که می روی و با هر کس که روبرو میشوی، غرق است غرق در 

شور و شوق، غرق در خوشی های گذرای عید و تب و تاب نوروز...

گاه باید به خودم یادآوری کنم، نوروز نزدیک می شود!! 

اما چه کنم؟؟ برایم اهمیتی ندارد...بی ارزش ترین رخداد زندگی ام است گویی!

نمی دانم چطور بعضی از اول اسفند روزشماری شان را شروع می کنند..

خب حالا که چه؟ روزها را الکی بگذرانیم و بشماریم تا عید برسد؟؟؟

مگر اصلا عید چیست؟! 

نیست....عید این نیست....اینکه می گویند نیست،،، هر روز عید است اگر ما آدم باشیم، اگر حداقل دلی را شاد کنیم، دستی را بگیریم.

این روزها، از خانه که بیرون می روی، نم نم باران است که زمین را خیس کرده و افرادی که با عجله در خیابان ها می دوند و از مغازه ها سبزه و ماهی قرمز می خرند!!

دلم از این اوضاع می سوزد!! نادانی تا چه حد؟!؟ 

چگونه باید به مردم کشورم بفهمانم که این ماهی ها هیچ وقت حتی در نوروز باستانی سر سفره ی هفت سین نبوده اند!؟

چگونه بگویم اینها گناه دارند؟ اینها و لاک پشت های دو روزه و سمندر ها در حال انقراض هستند و شما.......خودخواهی می کنید!!

ادعایتان هم می شود که درس خوانده اید و خیلی می فهمید....فهمیدن هیچ ربطی به تحصیلات ندارد!!!

مردم پر از هیجان اند...کسی نیست بگوید....آرام بگیرید!!! این نوروز تکراری هر سال تکرار می شود؛ یک دور چرخیدن به دور خورشید هم اصلا موضوع خاصی نیست، برای ما هایی که روزی هزار بار خودمان و دیگران را دور میزنیم.

مادرم میگوید سخت می گیری؛ دنیا کوتاه تر از آن است که بخواهی به خاطر طرز زندگی دیگران خودت را اذیت کنی!

اما کاش می شد! کاش می توانستم؛؛ متاسفانه یا خوشبختانه این منم!

آدمی با این ویژگی ها....نمی توانم دربرابر اشتباه دیگران ساکت بنشینم میدانم به من ارتباطی ندارد، ولی من غصه می خورم...عذاب میکشم از اینکه ماهی ها و لاک پشت های کوچک را از وطنشان دور کنند و بفروشند و بعد آرام معصومانه و بی صدا، ته تنگ های هر چند زرین و بزرگشان از دلتنگی بمیرند!

کاش می توانستم نوروز را «نوروز» بدانم، نمیشود...نمی توانم، همه در این روزها فیلم ها و برنامه های تلویزیون را می بینند و من...................

از نظر من سال جدید هیچ شادی و نشاط و خوشحالی ای ندارد!! 

من با آغاز سال نو فقط غصه میخورم.....خب چه فایده، یک سال به عمرت اضافه شود و تو هنوز همان آدم بی ارزش و بی فایده ی سال پیش باشی؟

پس کی وقت تغییر است؟ پس کی باید بزرگ شد؟

اصلا پیشرفتی اتفاق خواهد افتاد؟؟؟ 

سال جدید آغاز می شود و من مشغول پاسخ دادن به سوالات بالا ام!!

امیدوارم شما نسبت به سال پیش بزرگ تر شده باشید.

سال نو مبارک♥

.

خورشید ، خدای کودکی های من

یادم هست آنوقت ها که هنوز کودکی چهار ساله بودم،

و از پدر و مادرم درباره ی خدا می پرسیدم، آنها برایت تعارف 

گنگی از وجود خدا و می کردند که برای سن و سال من به هیچ 

وجه قابل درک و فهم نبود!!

تعارف کوتاه و مختصری که اغلب اینگونه بودند: « خدا، خیلی بزرگه، خدا همه ی این جهان، ما، آسمون، زمین، درختها و حیوون ها رو آفریده، خدا حواسش به همه ی بنده هاش هست و خیلیم بهشون نزدیکه، خدا مثل یه نوره!»

.

این تعاریف ذهن کنجکاو و حقیقت طلب من رو به چالش هایی می کشید که همیشه به دنبال راهی بودم تا بفهمم خدایی که پدر و مادرم توصیف می کنند کیه و چجور خداییه...

خانه ی ما بالکنی داشت که به اتاق باز میشد، من اغلب وقتها یک زیر انداز در بالکن می انداختم و با عروسک هایم مشغول بازی میشد.

یکروز که داشتم زیراندازم را در بالکن پهن می کردم، متوجه نور خورشید شدم و پیش خودم تصورات و داستان های کودکانه ام را شروع کردم.

تصور قشنگی که از نظر خودم بهترین استدلال از وجود خدا بود....

با خود فکر می کردم: 

«این همان خدای بزرگه، خدا اونقدر بزرگه که روزا سرشو از آسمون میاره بیرون و به ما آدما نگاه میکنه تا ببینه کسی به کمکش نیاز داره یانه! برای همینه که شبا دلمون میگیره و میخوابیم، چون خدا میره خونه ی خودش...»

.

یادم هست وقتی این فکرهایم را برای مادرم تعریف کردم خندید و بعد گفت:

«حالا چه اصراریه تو الان خدا رو بشناسی؟ واسه این چیزا وقت زیاده بچه جان! فعلا برو و بچگی کن که بعدها از اینکه بچگی نکردی خیلی پشیمون میشی!!»

بعد از آن حرف مادرم سعی کردم به قول خودش سوال های بزرگتر از کله ام نپرسم. اما اغلب سوال هایم می پرسیدم و پدر و مادرم جواب هایی می دادند که نه تنها کمکی به من نمی کرد، بلکه بیشتر از پیش درگیرم میکرد.