خرازی مشیر خلوت

شنبه ها از جمله روزهای قشنگ هفته اند . مخصوصا اگر آخرین شنبه ی سال باشد و سال جدید ، خود را از پشت دیوار ها و شاخ و برگ درختان ، آویزان کرده باشد!! 

بوی عید کوچه و خیابان ها را برداشته بود . مردم آرام و قرار نداشتند . حتی من که تا چند روز پیش ، غصه ی مدرسه و افسردگی هایش را می خوردم ، حالا آسوده خاطر و سرمست ، پا به پای دوستانم کوچه ها را متر می کردم . 

از قیمت سبزه ها پرسیدم ، از شرایط طول عمر ماهی قرمز ، و حتی چند کلاه و کراوات هم قیمت کردم !! 

دست آخر ، همگی رفتند و من برای خودم گشتم . پیش خودم به این سرمستی و هیجان عجیبم لبخند زدم ؛ آخر کراوات کجای زندگی دختری مثل من جای دارد !؟ .... خب راستش را بخواهید ، من هم مثل هر دختر دیگری ، گاهی به همسر آینده ام فکر می کنم . به نظر نمی آید که کراوات بزند !! اصلا به او نمی آید ! شاید مثلا از آن مرد هایی باشد که کلاه روی سرشان را با کالج هایشان ست می کنند ؟! .... ولی حداقل مطمئنم که کراوات نمی زند!

ناگهان ، خانوم جوانی رو به من پرسید :

-« ببخشید خانوم !؟ شما میدونید خرازی کجاست!؟»

به خیابان پشت سرش اشاره کردم و تا خواستم حرفی بزنم گفت:

-نه نه ! اونجا رفتم !! هیچی نداشت ... به جز اونجا جایی رو سراغ ندارین؟»

راست هم می گفت . یادم هست یکبار رفتم از آن خرازی سوزن کوبلن بخرم ، ولی حتی سوزن کوبلن هم نداشت !! رنگ های کاموایش هم همیشه ناقص بود ، مدام هم قول میداد که این سه شنبه که به بازار میرود  ، سبز زیتونی اش را می آورد ! 

ناگهان یاد خرازی دیگری افتادم ؛ یکبار مادر دوستم از من خواسته بود که برایش دکمه ی کفشدوزکی بخرم ! 

-بله ؛ یکی دیگه هم هست ؛ اگه همین خیابانو برید پایین ...

-نمی دونید بین کدوم کوچه هاست؟! 

راستش را بخواهید ، تا بحث آدرس پرسیدن به اینجا میرسد ، ترجیح میدهم بگویم اهل این محل نیستم و قال قضیه را بکنم ! فکر می کنم خیلی مضحک باشد که هنوز اسم کوچه ها را نمی دانم !!

-نه ، راستش نمی دونم ... ولی خیلی دور نیست ، یکم پایین تره ؛ اسم مغازه اش هم یه چیز عجیب غریبی بود ؛ .....آهااان ! خرازی مشیر خلوت !

خانوم جوان کمی با بهت و شگفتی نگاهم کرد و بعد با تشکری ، رفت . 

اسم مغازه و حتی فروشنده هایش هم خوب یادم بود ! البته فقط به خاطر مسخرگی بیش از حدشان ... می خواستم بگویم اسم فروشنده ها هم «فردوسی» و «داستانی» هستند ؛ ولی پیش خودم فکر کردم که این چه ربطی به او دارد !؟

مدتی با نگاهم دنبالش کردم ، در طی مسیر از شخص دیگری آدرس نپرسید ! 

شاید چهره ی خسته اما خوشحال من ، با آن موهای کوتاه « و قول مامان وزوزی »که از زیر شال «به قول مامان ده متری » ام بیرون زده بود ، در آن شلوغی و هرج و مرج ، قابل اعتماد ترین چهره ی ممکن بود !! 

. ۲۷\۱۲\۹۶یکشنبه

.

سال نو مبارک !!

.

باز هم نوروز بی معنی!!

این روز ها هر کجا که می روی و با هر کس که روبرو میشوی، غرق است غرق در 

شور و شوق، غرق در خوشی های گذرای عید و تب و تاب نوروز...

گاه باید به خودم یادآوری کنم، نوروز نزدیک می شود!! 

اما چه کنم؟؟ برایم اهمیتی ندارد...بی ارزش ترین رخداد زندگی ام است گویی!

نمی دانم چطور بعضی از اول اسفند روزشماری شان را شروع می کنند..

خب حالا که چه؟ روزها را الکی بگذرانیم و بشماریم تا عید برسد؟؟؟

مگر اصلا عید چیست؟! 

نیست....عید این نیست....اینکه می گویند نیست،،، هر روز عید است اگر ما آدم باشیم، اگر حداقل دلی را شاد کنیم، دستی را بگیریم.

این روزها، از خانه که بیرون می روی، نم نم باران است که زمین را خیس کرده و افرادی که با عجله در خیابان ها می دوند و از مغازه ها سبزه و ماهی قرمز می خرند!!

دلم از این اوضاع می سوزد!! نادانی تا چه حد؟!؟ 

چگونه باید به مردم کشورم بفهمانم که این ماهی ها هیچ وقت حتی در نوروز باستانی سر سفره ی هفت سین نبوده اند!؟

چگونه بگویم اینها گناه دارند؟ اینها و لاک پشت های دو روزه و سمندر ها در حال انقراض هستند و شما.......خودخواهی می کنید!!

ادعایتان هم می شود که درس خوانده اید و خیلی می فهمید....فهمیدن هیچ ربطی به تحصیلات ندارد!!!

مردم پر از هیجان اند...کسی نیست بگوید....آرام بگیرید!!! این نوروز تکراری هر سال تکرار می شود؛ یک دور چرخیدن به دور خورشید هم اصلا موضوع خاصی نیست، برای ما هایی که روزی هزار بار خودمان و دیگران را دور میزنیم.

مادرم میگوید سخت می گیری؛ دنیا کوتاه تر از آن است که بخواهی به خاطر طرز زندگی دیگران خودت را اذیت کنی!

اما کاش می شد! کاش می توانستم؛؛ متاسفانه یا خوشبختانه این منم!

آدمی با این ویژگی ها....نمی توانم دربرابر اشتباه دیگران ساکت بنشینم میدانم به من ارتباطی ندارد، ولی من غصه می خورم...عذاب میکشم از اینکه ماهی ها و لاک پشت های کوچک را از وطنشان دور کنند و بفروشند و بعد آرام معصومانه و بی صدا، ته تنگ های هر چند زرین و بزرگشان از دلتنگی بمیرند!

کاش می توانستم نوروز را «نوروز» بدانم، نمیشود...نمی توانم، همه در این روزها فیلم ها و برنامه های تلویزیون را می بینند و من...................

از نظر من سال جدید هیچ شادی و نشاط و خوشحالی ای ندارد!! 

من با آغاز سال نو فقط غصه میخورم.....خب چه فایده، یک سال به عمرت اضافه شود و تو هنوز همان آدم بی ارزش و بی فایده ی سال پیش باشی؟

پس کی وقت تغییر است؟ پس کی باید بزرگ شد؟

اصلا پیشرفتی اتفاق خواهد افتاد؟؟؟ 

سال جدید آغاز می شود و من مشغول پاسخ دادن به سوالات بالا ام!!

امیدوارم شما نسبت به سال پیش بزرگ تر شده باشید.

سال نو مبارک♥

.